กาแฟใส่เกลือ

เขาเจอเธอในงานเลี้ยงแห่งหนึ่งเธอดูโดดเด่นมาก

และมีคนมากมายรุมล้อมเธอ....

ในขณะที่เขาดูเป็นผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งไม่มีใครใส่ใจเขาเลย.....

และหลังงานเลี้ยงเลิกเขาได้มีโอกาสชวนเธอไปทานกาแฟต่อ

เธอประหลาดใจมากแต่ท่าทีที่สุภาพของเขา

ทำให้เธอตอบตกลง....

พวกเขานั่งในร้านกาแฟดีๆแห่งหนึ่ง

เขาดูประหม่าจนพูดอะไรไม่ออกเธอรู้สึกอึดอัดมาก

จนคิดในใจว่าได้โปรดให้ฉันกลับบ้านเหอะแต่ทันใดนั้น....

เขาถามบ๋อยว่า ขอเกลือป่นได้ไหม..??

" อยากเอามาใส่ในกาแฟ "

ทุกคนในร้านหันมาจ้องเขาด้วยความประหลาดใจ

เขาอายจนต้องก้มหน้า....

แต่ก็ยังเติมเกลือลงในกาแฟ

และก็ดื่มมันเสียด้วย...???

ทำให้เธอต้องถามเขาอย่างอดไม่ได้ว่า....

ทำไมชอบกาแฟรสชาติแบบนี้

เขาตอบว่า " เมื่อเขายังเด็กบ้านเกิดเขาอยู่ริมทะเล

เขาเป็นลูกน้ำเค็มเล่นกับทะเลทุกวัน

เคยชินกับรสเค็มของเกลือเหมือนกับรสชาติของกาแฟเค็ม

เพราะฉะนั้นเมื่อทุกครั้งที่เขาได้ลิ้มรสกาแฟเค็มๆ

เขาก็จะคิดถึงวัยเด็กคิดถึงบ้านเกิด

เขาคิดถึงพ่อแม่ทียังอยู่ที่นั่นเขาเล่าไปก็น้ำตาไหลอาบแก้ม

เธอรู้สึกสงสารเขาจับใจ.....

นั่นเป็นความในใจลึกๆของเขาผู้ชายคนนึ่ง

ที่กล้าบอกว่าเขาคิดถึงบ้าน

แสดงว่าเขาต้องรักครอบครัวอย่างมาก

และมีความรับผิดชอบต่อครอบครัว
ดังนั้นเธอก็เริ่มประทับใจในตัวเขา

เริ่มชวนเขาคุยเล่าถึงบ้านเกิดของเธอบ้าง

ชีวิตในวัยเด็กครอบครัวของเธอ

เธอกับเขาคุยกันถูกคอมากขึ้นเรื่อยๆ

และจากการเริ่มต้นที่ดี

ทำให้เขากับเธอคืบหน้าความสัมพันธ์ต่อไป

จนในที่สุดเธอก็ค้นพบว่าเขาคือผู้ชายแบบที่เธอต้องการ

อย่างแท้จริงเขาใจกว้าง อ่อนโยน อบอุ่น

เขาเป็นผู้ชายที่สมบูรณ์แบบ

แต่เธอเกือบจะมองข้ามเขาไป!

ต้องขอบคุณกาแฟแก้วนั้น.......

และชีวิตรักที่สวยงามเช่นนี้

ก็เหมือนดังเรื่องทั่วไปเมื่อเธอตกลงใจแต่งงานกับเขา

และก็มีความสุขมาโดยตลอด....

โดยทุกๆครั้งที่เธอชงกาแฟให้กับเขาเธอต้องใส่เกลือ

ลงไปในกาแฟให้ทุกครั้งไป

เธอรู้ว่านี่เป็นกาแฟที่เขาชอบมากที่สุดหลัง

...................................

จากนั้นอีกสี่สิบปีเขาก็จากเธอไป.......

ทิ้งจดหมายไว้ให้เธอฉบับหนึ่งข้างในมีใจความ

" ว่าที่รัก อภัยให้ผมด้วยที่ต้องโกหกคุณชั่วชีวิต

มีเรื่องเดียวเท่านั้นที่ผมโกหกคุณเรื่องกาแฟเค็มนั่น

จำวันแรกที่เรามีนัดกันได้ไหม
ผมประหม่ามากในตอนนั้นจริงๆ

แล้วผมต้องการน้ำตาล

แต่ผมพูดผิดเป็นขอเกลือ

ซึ่งมันยากที่จะกลับคำในตอนนั้น

ผมจึงต้องปล่อยมันไปซึ่งผมไม่คิดว่า

นั่นจะทำให้เราได้เริ่มต้นการพูดคุยกัน

ผมพยายามที่จะสารภาพกับคุณหลายต่อหลายครั้ง

แต่ผมก็ไม่กล้าที่จะสารภาพออกไป

ทำให้ผมสัญญากับตัวเองว่า

จะไม่โกหกอะไรคุณอีกแม้แต่ครั้งเดียว
ตอนนี้ผมจากไปแล้ว

ผมไม่ต้องหวาดกลัวอะไรอีก

ดังนั้นจึงเล่าความจริงในจดหมายฉบับนี้

แท้จริงแล้วผมไม่ได้ชอบทานกาแฟรสเค็มเลย

แม้แต่น้อย มันรสชาติค่อนข้างแย่ทีเดียว

แต่ว่าผมทานมันตลอดทั้งชีวิตตั้งแต่ได้รู้จักคุณ

ผมไม่เคยนึกเสียใจในสิ่งที่ทำเพื่อคุณเลย
การได้พบคุณเป็นความสุขอันยิ่งใหญ่ที่สุดตลอดชีวิตของผม

ถ้าผมได้มีโอกาสมีชีวิตอีกครั้ง

ผมก็ยังอยากจะได้พบคุณ

และมีคุณเป็นภรรยาผมอีกครั้งเช่นกัน

แม้ว่าผมจะต้องดื่มกาแฟรสเค็มอีกตลอดชีวิตก็ตาม!

น้ำตาของเธอหยดใส่กระดาษจดหมายจนเปียกชุ่ม

และหลังจากนั้น....

หากมีใครถามเธอกาแฟรสเติมเกลือรสชาติเป็นเช่นไร

เธอก็จะตอบเสมอว่า ...."มันหวาน"