ตุ๊กตาไหมพรม

มีชาย-หญิงคู่นึงแต่งงานอยู่ด้วยกัน


กระทั่งถือไม้เท้ายอดทองกระบองยอดเพชรกันเลยเชียวหล่ะ


ฝ่ายหญิงมีกล่องเก็บของอยู่ใบหนึ่งวางในตู้เสื้อผ้า


และกำชับแกมขอร้องสามีว่าอย่าได้เปิดดูหรือถามใดใดทั้งสิ้น


ฝ่ายสามีก้อช่างน่ารักเสียเหลือเกิน


ไม่เคยปริปากถามเรื่องกล่องใบนั้นอีกเลย


วันเวลาผ่านไปหลายสิบปี


อยู่มาวันหนึ่งฝ่ายหญิงป่วยมาก


หมอลงความเห็นว่าเธอคงจะมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกไม่นาน


เธอจึงวานให้สามีช่วยไปหยิบกล่องใบนั้นจากตู้เสื้อผ้า


หลังจากที่ฝ่ายชายกลับมาพร้อมกับยื่นกล่องให้เธอ


เธอเปิดฝากล่องขึ้นมาพบว่ามี ตุ๊กตาถักไหมพรม


กับเงินอีกจำนวนหนึ่งบรรจุอยู่ข้างใน


ฝ่ายหญิงเริ่มเอ่ย


ในวันแต่งงานของเรา คุณย่าของฉันได้ให้บทเรียนสอนใจ


ท่านว่าครอบครัวสมรสเป็นเรื่องละเอียดอ่อน


หนักนิดเบาหน่อยต้องให้อภัยและอดทนให้เกียรติซึ่งกันและกัน


ไว้เนื้อเชื่อใจ มีความรักให้แก่กัน


และที่สำคัญคือมีความเข้าใจกัน


เธอหยุดพูด


พร้อมกับยื่นมืออันแทบจะไร้เรี่ยวแรงลูบตุ๊กตาไหมพรมไปมา


"คุณย่าได้แนะเคล็ดลับให้ว่า เมื่อใดที่ความรู้สึกไม่พอใจเกิดขึ้น


หรือรู้สึกโกรธมากๆ ขึ้นมา


ให้ถักตุ๊กตาไหมพรมเก็บไว้ 1 ตัวเสมอ"


ฝ่ายชายเหลือบมองเข้าไปในกล่อง มีตุ๊กตาไหมพรม 2 ตัววางอยู่


เขาเบือนหน้าไปอีกทาง เพื่อหลบหยดน้ำตาแห่งความปลื้มปิติ


เขารู้สึกซาบซึ้งน้ำใจของภรรยามีต่อเขาเป็นยิ่งนัก


ชีวิตสมรสที่ยาวนานกว่า 50 ปี


มีตุ๊กตาไหมพรมเพียง 2 ตัว เท่านั้น


แทนจำนวนครั้งที่ภรรยาได้โกรธเคืองเขา


หลังจากปาดคราบน้ำตาแล้ว เขาหันกลับมา


ฝ่ายภรรยาพูดต่อ " เธอคงแปลกใจกับเงินก้อนนี้สินะ"


ฝ่ายหญิงหยิบมันขึ้นมา แล้วพูดต่อว่า


"มันเป็นเงินที่ได้มาจากการทยอยขายตุ๊กตาไป ทีละตัวๆ ค่ะ"